باید چراغانی کنی صحن و سرایت را

باید بفهمد شعر ِمن حال و هوایت را

وقتی که مجبوری بگویی عاشقی، باید
راز مگویت را بگویی یا حکایت را !

حالا که شبها آسمان عشق بارانی است
چتر غزل بردار و هم شال ِ دعایت را

جایی کنار جاده ی شوریدگی سنگی است
جا می گذاری روی آن روزی عصایت را

دنیا همین دیروز و امروز است تا فردا
رفتند و خواهی رفت، می بینی نهایت را؟

( رضا محمدصالحی)